Mooie dingen

Een nieuw avontuur van Nick & Dick. De laatste keer dat we een verhaaltje heb gedaan was nog in Karthoum. Dat was me toch ook weer een mooi verhaal. We waren toen in de lobby van Gathaffi's luxe hotel gaan zitten, want daar hadden we verbinding. Gathaffi is die gozer uit Libië waarover ik al eerder heb verteld. Het werd later en later, en buiten in Karthoum is het niet uit te houden. Zelfs 'snachts lig je te zweten alsof je ziek bent. Dus toen hebben we aan de staff van het hotel gevraagd of we misschien in de lobby op een bank mochten gaan slapen. En dat mocht... bij deze Gathaffi bedankt! :) De ochtend daarna werd onze auto weer opgeladen om naar de Ethiopische grens te gaan rijden. Met een stel gekke Sudanese chauffeurs reden we naar de grens. Wij moesten echt die grens halen vonden we. En ineens savonds stoppen die mannen. Nick en ik hebben ze helemaal gek proberen te maken dat ze door moesten rijden. Wat bleek nou, waren we al bij de grens. Het was donker, dus we konden het niet zien, maar de volgende ochtend werd het duidelijk. Er ligt tussen Sudan en Ethiopië een soort wetering met een bruggetje en een poort. Ja dat verwacht je ook niet. De volgende ochtend moesten we onszelf inchecken in een of ander met klei versierde houten hut, het douanekantoor. Als dat dan allemaal achter de rug is kom je in een totaal andere wereld. Het is net alsof de Sudanezen en de Ethiopiërs op een dag besloten hebben van... jullie die woestijn, wij het mooie groene landschap. Wat een verschil! De eerste paar honderd kilometers worden we door groepsgenoten gesleept naar Tim en Kim village in Gorgora. Dat is een Nederlands stel die hier een soort van camping op aan het zetten zijn die later wordt overgedragen aan locals. Daar hebben we het goed naar onze zin gehad. Lekker relaxen, beetje sleutelen aan andere autos. Ja het wordt toch een beetje een hobby. En we hebben zelfs een wedstrijd gekanood in papyrus kanos. Helaas we hadden allebei niet gewonnen, maar het was wel een strijd tussen ons. Zo he :) check de fotos. Toen een dag later gebeurt er iets wat we even niet konden gebruiken. Nick wordt hartstikke ziek. 39 Graden koorts en de details bespaar ik je. Hij moest achter blijven bij Tim en Kim, terwijl ik verder moest om die auto in Addis te krijgen. Aart en Frans hadden aangeboden om mij naar een volgend stadje te slepen. Van daaruit zou ik dan weer op een truck geladen kunnen worden en de weg naar Addis vervolgen. Kei aardig, maar het volgende probleem doet zich dan weer voor. 5 Kilometer voor de top van de laatste berg die we deze dag over moesten gaat die auto ook stuk. Staan we dan met twee kapotte autos op een stijle berg. We houden vrachtwagentjes aan die ons allebei naar de stad slepen. Het gaat lekker :) De ochtend daarna klap ik de zeiknatgeregende daktent in. En vertrek met dezelfde vrachtwagen die me gisteren gesleept had naar Addis, maar nu sta ik er gelukkig bovenop. De chauffeur was een gast van 20 en zijn maatje was 18. Vet gezellig in die cabine dus. Ik mijn muziek erbij gepakt en achter het stuur van die vrachtwagen gaan zitten, en gaan met die truck. Zij gingen allemaal vrienden bellen van he, hier een blanke achter het stuur van onze truck en luister naar die muziek dan. De grootste lol hadden ze. Toen gingen ze chat eten, bladeren waarvan je niet meer zo makkelijk in slaap valt. Dat was ff minder, maar ik ben gelukkig heelhuids aangekomen in Addis. En onze auto staat nu bij een garage. Twee dagen nadat ik aankwam werd ik weer herenigd met Nick. Blij om hem weer gezond te zien. Hij had gereisd met verschillende teams en hij had het ondanks alles toch goed naar zijn zin gehad. Die dag dat Nick arriveerde was er in Wim's Holland house hier in Addis een feest georganiseerd speciaal voor ons. Weer een leuk feestje. Ik kan nog heel lang vertellen en heb het gevoel dat ik de helft vergeet, maar nu blaas ik het verhaaltje uit.

Nog even een laaste update van onze auto. Hij staat in een garage hier in Addis. De oude motor is eruit. De nieuwe hangt in de lucht en komt woensdagochtend aan. Vandaag zijn we op pad geweest voor allerlei papieren die nodig zijn om de motor in te klaren. Morgen de laatste papieren, want daar gaat veel tijd inzitten hier, das afrikaans. En dan hoeven we hem als het goed is zomaar op te pikken van het vliegveld. Ondertussen heeft de rest van de oranjetrophy de stad verlaten, maar Aart en Frans wachten bij de grens van Kenia op ons, zodat we niet alleen over de road to hell hoeven. Hen auto is inmiddels alweer gemaakt.

Telefoon:
Nick kan wel gebeld worden, maar niet bellen.
Ik heb helemaal geen bereik in Ethiopië, dus..

Bedankt voor jullie leuke reacties en hopelijk kunnen we jullie snel goed nieuws brengen!
Groetjes kusjes en het allerbeste van Nick & Dick